តើជោគវាសនាជីវិតអ្នកត្រូវបានចារទុកដោយហ្សែនពីជំនាន់មុនរបស់អ្នកមែនឬ ?
ចំណេះដឹងគឺជាអំណាច ខ្វះការយល់ដឹងនាំឲ្យបាត់បង់នូវអំណាច អំណាចជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងទៅលើជីវិតរបស់ខ្លួនឯង។ តើជោគវាសនាជីវិតអ្នកត្រូវបានចារទុកដោយអ្វីដែលជំនាន់មុនរបស់គ្រួសារអ្នកបន្សល់ទុកឲ្យ ដែលជាហ្សែននេះ ដោយមិនអាចកែប្រែបានមែនឬ ? តើអំណាចជាម្ចាស់កំណត់វាសនាជីវិតត្រូវស្ថិតនៅក្រោមហ្សែនដែលគ្រប់គ្រងទៅលើរូបរាងកាយនិងអត្តចរិតអ្នកឬ ? បើជំនាន់មុនរបស់អ្នកមានអ្នកកើតជំងឺមហារីកនិងមានអត្តចរិតឃោរឃៅ ដូច្នេះតើអ្នកនឹងបន្តកេរ្តិ៍មរតកដែលបន្សល់ពីពួកគេមក ដោយមិនអាចចៀសផុតឬ ?
កោសិកាប្រមាណពី៥០ទៅ៦៥ពាន់ពាន់លាន បង្កឡើងនូវជីវិតរបស់មនុស្ស។ បើអ្នកចង់ដឹងថាតើកោសិកាដ៏ច្រើនមហិមានេះមានទំហំប៉ុណ្ណាទើបអាចនៅក្នុងខ្លួនអ្នកបាន ដូច្នេះអ្នកអាចស្រមៃ១មីលីម៉ែត្រនៅលើបន្ទាត់ក្រិត ហើយយកទំហំដ៏តូចជាងគេនេះចែកជា១០០ប្រឡោះបន្តទៀត ១ប្រឡោះដែលអ្នកបានចែកនេះហើយគឺជា១អង្កត់ផ្ចិតរបស់កោសិកានៅក្នុងខ្លួនអ្នក។ នៅក្នុងកោសិកានីមួយៗ មានណ្វៃយ៉ូរបស់វាមួយស្ថិតនៅចំកណ្ដាល។ នៅក្នុងណ្វៃយ៉ូនេះទៅទៀតបង្កឡើងដោយហ្សែននិងDNA។ DNA មកពីពាក្យពេញរបស់អង់គ្លេស Deoxyribonucleic Acid (អាស៊ីតដេអុកស៊ីរីបូនុយក្លេអិច) ដែលបង្កឡើងដោយបាសចំនួន៤ ដែលតាងដោយA,T,C,G។
បាសAគូជាមួយបាសT រីឯបាសCគូជាមួយបាសG។ ទម្រង់ដែលបាស១គូៗបំពេញគ្នា អាចប្រដូចនឹងប្រឡោះកាំជណ្ដើរ១កាំៗដូច្នោះ។ ម្យ៉ាងទៀត បាសប្រភេទនីមួយៗនេះទៅទៀត ភ្ជាប់ខ្លួនវាទៅនឹងស្ករដេអុកស៊ីរីបូស និងអាស៊ីតផូស្វ័រិច។ គេហៅធាតុផ្សំបញ្ចូលគ្នាទាំងនេះថា នុយក្លេអូទីត។ នៅក្នុងDNA មានហ្សែន។ ហ្សែនផ្ទុកនូវព័ត៌មានទាំងឡាយដែលប្រាប់ពីដំណើរការណ៍ខុសៗគ្នានៅក្នុងរាងកាយរបស់អ្នក ហើយព័ត៌មានរបស់ហ្សែនត្រូវបានសរសេរទុកក្នុងទម្រង់ជាកូដ។
ហ្សែនគ្រាន់តែមានការណែនាំពីរបៀបដំណើរការណ៍នីមួយៗយ៉ាងដូចម្ដេចប៉ុណ្ណោះឯង រីឯអ្នកដែលមានតួនាទីដំណើរការណ៍ពិតប្រាកដនោះគឺជាប្រូតេអ៊ីននៅក្នុងកោសិកាទៅវិញទេ។ ប៉ុន្តែមុននឹងអាចយកការណែនាំដែលហ្សែនប្រាប់ថាត្រូវដំណើរការណ៍ដូចម្ដេចបាន លុះត្រាតែវាអាចយល់ពីភាសារបស់កូដដែលហ្សែនសរសេរទុកជាមុនសិន។ ហេតុនេះ ម៉ូលេគុលនៅក្នុងហ្សែនបញ្ជូនព័ត៌មានទាំងនោះទៅកាន់ផ្នែកផ្សេងទៀតនៅក្នុងកោសិកា ហើយកោសិកាមានរីបូសូម គឺជាអ្នកចាំបកប្រែភាសាកូដរបស់ហ្សែនទៅជាទម្រង់ប្រូតេអ៊ីន បន្ទាប់មកទើបប្រូតេអ៊ីនយកការណែនាំទាំងនេះទៅដំណើរការណ៍ការងាររៀងៗខ្លួននៅក្នុងរាងកាយ។
ហ្សែនគឺជាអ្នកផ្ទុកនូវព័ត៌មានទាំងឡាយមិនថារបៀបដំណើរការណ៍រំលាយអាហារ ឬអត្តចរិតនិងឥរិយាបថរបស់អ្នកឡើយ ហើយវាស្ថិតនៅក្នុងណ្វៃយ៉ូ ដូច្នេះអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ គេតែងតែយកចិត្តទុកដាក់សិក្សាពីហ្សែន និងចាត់ទុកណ្វៃយ៉ូជាខួរក្បាលរបស់កោសិកា។ ប៉ុន្តែអ្នកជីវវិទ្យាផ្នែកកោសិកា លោក Bruce Lipton បានផ្ងារផែនដីឲ្យក្រឡាប់ចាក់ជាមួយនឹងការពិសោធន៍របស់គាត់ នៅក្នុងសៀវភៅ The Biology of Belief ដែលបង្ហាញថាជំនឿដែលមានទៅលើហ្សែនកន្លងមក គឺជាភាពខុសឆ្គងទាំងស្រុង។
បើយើងដកខួរក្បាលចេញពីមនុស្ស នោះមិនសង្ស័យឡើយដែលមនុស្សនេះនឹងស្លាប់។ ហេតុនេះ បើណ្វៃយ៉ូ ដែលក្នុងនោះមានហ្សែននិងDNAរបស់វា ពិតជាខួរក្បាលរបស់កោសិកាមែន ហើយត្រូវបានគេដកចេញពីកោសិការបស់វា នោះកោសិកាប្រាកដជាងាប់ដែរហើយ។ ប៉ុន្តែគាត់ពិសោធន៍រកឃើញថា អវត្តមានរបស់ណ្វៃយ៉ូមិនបានប៉ះពាល់ដល់ដំណើរការណ៍របស់កោសិកានៅក្នុងរាងកាយមនុស្សឡើយ។ នេះក៏មានន័យថា ទោះជាអត់មានហ្សែននិងDNA កោសិកានៅតែអាចមានជីវិតនិងបំពេញកិច្ចការរបស់វាដដែល គ្រាន់តែថាវាមិនអាចផលិតខ្លួនឯងឡើងវិញដូច្នេះក៏ងាប់ប៉ុន្មានខែបន្ទាប់មក។
គាត់ក៏បន្តការពិសោធន៍ដោយដកចេញនូវភ្នាសខាងក្រៅកោសិកា ក៏សង្កេតឃើញថានៅពេលអវត្តមានភ្នាសខាងក្រៅនេះ កោសិកាក៏ងាប់។ ដូច្នេះវាជាពេលដែលយើងត្រូវចាប់ផ្ដើមមកចាប់អារម្មណ៍ពីភ្នាសខាងក្រៅកោសិកា ជាជាងហ្សែន។ ភ្នាសខាងក្រៅកោសិកាមានញាណសម្រាប់ឆ្លើយតបរំញោចពីខាងក្រៅ តួនាទីរបស់វាគឺឆ្លើយតបនឹងសញ្ញាណពីខាងក្រៅមក មិនថាជាប្រូតេអ៊ីន កម្ដៅថ្ងៃ ឬសារធាតុពុលនោះទេ។
ញាណសម្រាប់ឆ្លើយតបរំញោចពីខាងក្រៅនេះ នឹងបញ្ចេញប្រូតេអ៊ីនប្រភេទណាដែលសម្របតាមស្ថានភាពខាងក្រៅដែលបញ្ជូនសញ្ញាមក ប៉ុន្តែនៅពេលវាមិនមានប្រភេទប្រូតេអ៊ីនដែលអាចសម្របបាន នោះគឺជាពេលដែលហ្សែនបើកចំហខ្លួនវាឡើងមក ដើម្បីបញ្ជូនការណែនាំប្រាប់ទៅកោសិកាពីរបៀបផលិតប្រូតេអ៊ីនដែលកំពុងត្រូវការនោះ។ ហ្សែនមិនឆ្លាតដូចអ្នកគិតនោះឡើយ វាមិនអាចបិទឬបើកខ្លួនឯង ហើយនឹកឃើញផលិតហ្សែនដែលបង្កមហារីកឲ្យអ្នកឡើយ។
វាស្ថិតនៅក្រោមឥទ្ធិពលពីស្ថានភាពខាងក្រៅរបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះ ជាពិសេសជំនឿឬរបៀបនៃការគិតរបស់អ្នក ដែលជឿថាខ្លួនឯងនឹងកើតជំងឺនេះជំងឺនោះ។ ដូចបានបកស្រាយហើយថា កោសិកាមានញាណឆ្លើយតបនឹងរំញោចខាងក្រៅ ដូច្នេះវាចាំតែឆ្លើយតបនឹងសញ្ញាណដែលបានបញ្ជូនមកទេ បើអ្នកជឿថាមានជំងឺ អារម្មណ៍ក្រោមសម្ពាធនិងស្ត្រេសបែបនេះ នឹងផលិតនូវអរម៉ូនរបស់ស្ត្រេស។
អរម៉ូននេះនឹងស្ថិតនៅក្នុងកោសិការបស់អ្នក បន្ទាប់មកវាក៏បើកចំហហ្សែនដែលជះឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានដល់សុខភាពអ្នកនេះឯង។ សរុបមក គ្រប់យ៉ាងគឺជាផលិតផលដែលផលិតចេញពីការគិតរបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកគ្រប់គ្រងទៅលើជោគវាសនាជីវិតរបស់អ្នក រួមទាំងហ្សែនផងដែរ ដរាបណាអ្នកគិតវិជ្ជមាននិងទទួលទានអាហារបំប៉នមានជីវជាតិនិងវីតាមីន៕
ដោយ៖ ស្រីពៅ
