តើខួរក្បាលបង្កើតរាល់វិនាទីនៃដំណើរខ្សែជីវិតរបស់អ្នកតាំងពីដើមដល់ចប់យ៉ាងដូចម្ដេច ?
ចាប់ពីវិនាទីដំបូងបង្អស់នៅក្នុងជីវិត នៅពេលអ្នកបើកភ្នែកមើលឃើញពិភពលោកនេះរហូតដល់វិនាទីចុងក្រោយបង្អស់នៅក្នុងជីវិតអ្នក ណឺរ៉ូនប្រមាណរាប់ពាន់លានបានបង្កើតទំនាក់ទំនងចងភ្ជាប់ជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមកចំនួនរាប់ពាន់ពាន់លានបន្តបន្ទាប់ទៀតយ៉ាងសកម្ម ដើម្បីបញ្ជូនព័ត៌មានពីក្នុងទៅក្រៅ ពីក្រៅទៅក្នុង ពីផ្នែកមួយទៅផ្នែកមួយទៀត និងបង្កើតនូវខ្សែរឿងនៃដំណើរជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកនៅរាល់វិនាទីនេះឯង។ នៅពេលអ្នកបានកាន់ខួរក្បាលរបស់មនុស្សស្លាប់ម្នាក់ វាប្រៀបបានទៅនឹងខ្សែជីវិតពីដើមរហូតដល់ចប់របស់ម្នាក់នេះ ស្ថិតនៅក្នុងដៃរបស់អ្នកដូច្នោះ ទាំងការចងចាំរបស់គេ អនុស្សាវរីយ៍ ជំនឿ គំនិត និងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងខួរក្បាលទម្ងន់៣ផោននេះប៉ុណ្ណោះ។
ធម្មជាតិមនុស្សគឺជារឿងរ៉ាវដ៏អស្ចារ្យបំផុត ក៏ព្រោះតែអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ជាបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ និងរូបភាពដែលយើងមើលឃើញខាងក្រៅ សុទ្ធតែជាផលិតផលដែលខួរក្បាលបានផលិត មិនថាជាពណ៌ រូបភាព សំឡេង រសជាតិ ឬពន្លឺនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែខួរក្បាលរបស់មនុស្សគឺជាសរីរាង្គមួយ ដែលត្រូវបានឃុំឃាំងបិទជិតដោយលលាដ៍ក្បាល គ្មានពន្លឺ គ្មានពណ៌ គ្មានសំឡេងដូចបទពិសោធន៍ខាងក្រៅដែលអ្នកទទួលបាននោះឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ វាគឺជាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងរបស់អ្នក វាគឺជាម៉ាស៊ីនដែលផលិតនូវការពិតនៃបទពិសោធន៍ជីវិតរបស់អ្នក។
ដូច្នេះហើយទើបបានជាខួរក្បាលមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងស្អិតល្មួតជាមួយនឹងញាណទាំង៥របស់អ្នក ដែលមានត្រចៀក ភ្នែក ច្រមុះ អណ្ដាត និងកាយរបស់អ្នក ដែលមានតួនាទីចាប់យកនិងប្រមូលព័ត៌មានពីខាងក្រៅ និងបញ្ជូនទៅខាងក្នុងទៅដល់ខួរក្បាល ដែលជាអ្នកបកស្រាយព័ត៌មានទាំងនោះមកឲ្យអ្នកទទួលដឹងថាមានអ្វីខ្លះកើតឡើងនៅខាងក្រៅ។ ក្នុងដំណើរការណ៍ប្រមូលយកព័ត៌មានខាងក្រៅរបស់ញាណនីមួយៗ ដើម្បីបញ្ជូនចូលទៅខាងក្នុងប្រាប់ខួរក្បាលវិញ វាត្រូវការពេលវេលា ហើយពេលវេលាដែលញាណនីមួយៗត្រូវការក៏មានរយៈពេលមិនដូចគ្នាដែរ។ បើធៀបនឹងត្រចៀក ព័ត៌មានដែលប្រមូលយកដោយភ្នែកត្រូវឆ្លងកាត់ដំណើរការណ៍យូរជាង ក៏ព្រោះតែវាមានលក្ខណៈស្មុគស្មាញជាង។
មុននឹងព័ត៌មានត្រូវបញ្ជូនទៅកាន់ខួរក្បាល រ៉េទីនដែលជាផ្នែកខាងក្រៅបង្អស់នៃចក្ខុឬភ្នែករបស់អ្នកត្រូវចាប់យករូបភាពនៅខាងក្រៅ ហើយចុងក្រោយផ្នែកខាងក្រោយនៃខួរក្បាលរបស់អ្នក ដែលជាចក្ខុប្រសាទ មាននាទីសំយោគទិន្នន័យដែលបានបញ្ជូនមកដោយតំបន់ផ្សេងគ្នាដែលធ្វើការតាមតួនាទីរបស់ខ្លួន ដែលមានខ្លះចាប់យករូបភាព ខ្លះចាប់យកចលនា ខ្លះចាប់យកពណ៌ជាដើម ដើម្បីរួមចូលគ្នាជារូបភាពតែមួយ ទើបបញ្ជូនទៅកាន់ខួរក្បាល។ នេះមានន័យថា ភ្នែករបស់អ្នក មិនមែនជាកាមេរ៉ា ដែលចាប់យករូបថតមួយសន្លឹកៗដូចទៅនឹងរូបភាពពិតប្រាកដដែលមាននៅខាងក្រៅនោះឡើយ។ រូបភាពដែលអ្នកទទួលបាន គឺជាផលិតផលដែលចក្ខុប្រសាទបង្កើតឡើងដោយដំណើរការណ៍សំយោគ និងការបកស្រាយពីខួរក្បាលរបស់អ្នកប្រាប់ទៅអ្នកពីហេតុការណ៍ដែលកំពុងតែកើតឡើង។ ការពិតរបស់អ្នក គឺជាអ្វីដែលខួរក្បាលរបស់អ្នកបង្កើតឡើង ដោយមិនប្រាកដថាការពិតខាងក្រៅឬពិភពលោកខាងក្រៅពិតជាដូចនឹងអ្វីដែលអ្នកមើលឃើញមែននោះឡើយ។
ម្យ៉ាងទៀត ដោយសារតែញាណប្រមូលយកព័ត៌មានទាំង៥របស់អ្នក ត្រូវការពេលវេលាមុននឹងទៅដល់ខួរក្បាល ដូច្នេះក្នុងចន្លោះពេលនេះ ខួរក្បាលអ្នកនឹងប្រើការទស្សន៍ទាយទុកមុនអំពីព័ត៌មានដែលនឹងបញ្ជូនមកដល់ ដោយផ្អែកទៅលើបទពិសោធន៍ចាស់ៗពីមុនរបស់អ្នក។ ប៉ុន្តែធម្មជាតិមួយនេះប្រព្រឹត្តទៅដោយឥតមានការដឹងខ្លួនពីអ្នកឡើយ។ ដូចជាពេលសកម្មភាពណាមួយប្រព្រឹត្តទៅដដែលៗក្លាយជាទម្លាប់ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកត្រូវមានឥរិយាបថបែបណាពេលជិះម៉ូតូ។ នៅពេលអ្នកធ្វើវាដដែលៗ ឲ្យតែជិះម៉ូតូអ្នកនឹងដឹងថាត្រូវមានឥរិយាបថបែបណាហើយ ដោយមិនដឹងខ្លួន និងប្រព្រឹត្តទៅយ៉ាងរហ័សរហួននិងស្វ័យប្រវត្តិ។ ប៉ុន្តែនេះមិនមែនមានន័យថាអ្នកមិនដឹងខ្លួនគ្រប់ពេលធ្វើសកម្មភាពដដែលនោះឡើយ។
នៅពេលដែលការទស្សន៍ទាយពីខួរក្បាលអ្នក មានលទ្ធផលខុសពីព័ត៌មានដែលបានបញ្ជូនមក នោះអ្នកនឹងភ្ញាក់ដឹងខ្លួនថាមានអ្វីកើតឡើង។ ឧទាហរណ៍ពេលអ្នកជិះម៉ូតូ ដែលសកម្មភាពនេះមានដំណើរការណ៍ដោយស្វ័យប្រវត្តិ សុខៗក៏ស្រាប់តែមានឡានធំមួយមកស្កាត់ពីមុខ នោះអ្នកនឹងភ្ញាក់ឡើងហើយក៏ដឹងខ្លួនពីហេតុការណ៍ជុំវិញខ្លួន។ មនុស្សយើងម្នាក់ៗតែងគិតថាខ្លួនឯងគឺជាអ្នកសម្រេចចិត្តទៅលើការសម្រេចចិត្តក្នុងជីវិតរាល់ថ្ងៃរបស់ខ្លួនគ្រប់រឿងទាំងអស់។ ប៉ុន្តែតាមការពិតទៅអ្នកមានចំណែកត្រឹមតែ១០%ប៉ុណ្ណោះ ចំពោះការសម្រេចចិត្តទាំងអស់នៅក្នុងជីវិត។ ចំណែកឯ៩០%ទៀត គឺជាសកម្មភាពរបស់ម៉ាស៊ីនដែលដំណើរការណ៍បិទជិតនៅខាងក្នុង ដែលប្រព្រឹត្តទៅដោយឥតដឹងខ្លួននិងដោយស្វ័យប្រវត្តិ ដែលបានសម្រេចចិត្តឲ្យអ្នកមុនអ្នកទទួលដឹងអំពីការសម្រេចចិត្តទាំងនោះទៅទៀត។
មានការពិសោធន៍ដែលដឹកនាំដោយអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមួយក្រុមពី Max Planck Institute for Human Cognitive and Brain Sciences បានឲ្យអ្នកចូលរួមចុចលើប៊ូតុងខាងស្ដាំក៏បានឬខាងឆ្វេងក៏បានទៅតាមចិត្ត ដោយដាក់ពួកគេនៅក្នុងម៉ាស៊ីនស្កេនសកម្មភាពខួរក្បាល ដែលគេហៅថា fMRI។ នៅពេលពួកគេចុចលើប៊ូតុងណាមួយហើយ អ្នកពិសោធន៍សង្កេតឃើញសញ្ញាណអគ្គិសនីនៅក្នុងខួរក្បាលពួកគេមានសកម្មភាព៧វិនាទីមុនពេលដែលពួកគេចុចលើប៊ូតុងទៅទៀត។ នេះបញ្ជាក់ថា ខួរក្បាលពួកគេបានធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយឥតដឹងខ្លួនមុននឹងពួកគេដឹងខ្លួនថាសម្រេចចិត្តចុចលើប៊ូតុងណាមួយទៅទៀត។ ម្យ៉ាងទៀត តើអ្នកអាចដឹងដូចម្ដេចបានថា ខ្លួនអ្នកគឺជាអ្នក ? ហើយដឹងថារាងកាយនេះជារបស់អ្នក ? មានការពិសោធន៍មួយនឹងទាញចំណាប់អារម្មណ៍អ្នកឲ្យចាប់ផ្ដើមឆ្ងល់ពីខ្លួនឯងនិងការពិតដែលអ្នកមើលឃើញ។
ពួកគេបានយកដៃសិប្បនិម្មិតមួយ ដែលមានរូបរាងដូចគ្នាបេះបិទទៅនឹងដៃធម្មជាតិរបស់មនុស្ស ហើយឲ្យអ្នកចូលរួមដាក់ដៃពិតម្ខាងរបស់ពួកគេនៅលើតុ ហើយដាក់ដៃពិតម្ខាងទៀតនៅក្រោមតុ ដោយជំនួសវាដោយដៃសិប្បនិម្មិតនេះវិញ។ ពេលវេលាកន្លងយូរបន្តិចទៅ អ្នកចូលរួមនេះមានអារម្មណ៍ថាដៃសិប្បនិម្មិតនេះគឺជាដៃពិតរបស់ខ្លួន ហើយនៅពេលមានគេយកកាំបិតមកចាក់ពីលើដៃសិប្បនិម្មិតនេះ ប្រតិកម្មពួកគេក៏ឆ្លើយតបភ្លាមមួយរំពេចជាមួយនឹងអារម្មណ៍ភ័យតក់ស្លុតដូចជាដៃពិតរបស់ពួកគេដូច្នោះ។ តើការពិតគឺជាអ្វីទៅ ? ឬអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគ្រាន់តែជាការបំភ័ន្ត ?
ដោយ៖ ស្រីពៅ
