តើក្នុងលោកនេះ មានការពិតមួយរយភាគរយទេ?
មនុស្សម្នាក់ៗសុទ្ធទែតែមាន គំនិត និង ការយល់ឃើញផ្សេងៗគ្នា ហើយសុទ្ធតែគិត និង អះអាងថា គំនិតរបស់ខ្លួននោះគឺពិត និង ត្រឹមត្រូវមែន។ តើរាល់ការយល់ឃើញរបស់អ្នក សុទ្ធតែតំណាងឲ្យការពិតនៅក្នុងពិភពលោកនេះមែនឫ ? តើអ្វីទៅដែលជំរុញអ្នកឲ្យមានជំនឿចិត្តខ្លាំងក្លាចំពោះមតិរបស់ខ្លួនថាជាការពិត ប្រឆាំងនឹងមតិរបស់អ្នកដទៃទៀតដែលកំពុងសម្លឹងមើលទៅលើបញ្ហាតែមួយ ? តើក្នុងលោកនេះ មានការពិតមួយរយភាគរយទេ ហើយធ្វើុយ៉ាងណាដើម្បីដឹង?
បើគ្រប់គ្នានៅក្នុងបន្ទប់មួយជជែកវែកញែកទៅលើប្រធានបទមួយ សុទ្ធតែលើកឡើងពីគំនិតរបស់ខ្លួន ព្រមទាំងភ្ជាប់មកជាមួយនឹងអំណះអំណាងនិងភស្តុតាងសមហេតុសមផលទៀតនោះ តើមែនទែនទៅមួយណាជាការពិតពិតប្រាកដ ? មតិមួយណាទើបបញ្ជាក់ពីសច្ចភាពរបស់អ្វីមួយបានទៅតាមធម្មជាតិរបស់វា ? បើមិនដូច្នោះទេ ពួកយើងតែងត្រូវបានប្រាប់ឲ្យប្រកាន់យកភាពបន្ទាបខ្លួន ស្ដាប់និងទទួលយកមតិបកស្រាយរបស់អ្នកដទៃចំពោះហេតុការណ៍តែមួយ ព្រោះយើងមិនអាចអះអាងយ៉ាងដាច់ខាតថា មានតែគំនិតរបស់យើងនោះទេដែលត្រឹមត្រូវឥតលម្អៀងនោះ។
បើបែបនេះ តើនៅលើលោកនេះមានការពិតមួយរយភាគរយ ឬសច្ចភាពត្រឹមត្រូវឥតខ្ចោះរបស់អ្វីមួយទេ ? ឥឡូវនេះ សូមងាកមកពិចារណាអំពីរឿងបែបអត្ថប្បដិរូបមួយ (ជារឿងដែលតួអង្គនិងហេតុការណ៍ផ្សេងៗក្នុងដំណើររឿង តំណាងឲ្យអ្វីមួយជាភាពជាក់ស្ដែងនៃពិភពរូបី ក្នុងគោលដៅផ្ដល់ការអប់រំឬការគិតពិចារណា) ដែលជាស្នាដៃរបស់ទស្សនវិទូក្រិកបុរាណរបស់លោកខាងលិច គឺផ្លាតុង (Plato) ដែលចង់ផ្ដោតសំខាន់ទៅលើការយល់ឃើញរបស់មនុស្ស។ តាមរយៈស្នាដៃរបស់គាត់នេះ មានអ្នកជាប់ទោស៣នាក់ត្រូវបានឃុំឃាំងនៅក្នុងល្អាងមួយតាំងពីចាប់កំណើតមក ដែលដៃជើងនិងក្បាលរបស់ពួកគេត្រូវបានចងជាប់ទៅនឹងជញ្ជាំង មិនអាចកម្រើករួច ឬងាកមើលក្រោយឬសូម្បីតែសងខាងនៃដងខ្លួនគេ លើកលែងតែជញ្ជាំងនៅទល់មុខពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ ហើយចូរស្រមៃថាអ្នកនៅក្នុងចំណោមពួកគេទាំង៣នោះ។
នៅខាងក្រៅល្អាង ក្រោយខ្នងអ្នកមានភ្លើង ហើយនៅចន្លោះរវាងអ្នកនិងភ្លើង មានផ្លូវដើរមួយដែលជាទូទៅមានអ្នកធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ផ្លូវនេះ ដោយទូលរបស់របរនៅលើក្បាលដូចជាសាច់សត្វ រុក្ខជាតិ ឈើ និងថ្ម។ ដោយសារនៅក្នុងល្អាងនោះមានប្រឡោះតូចល្មមនឹងគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ឲ្យពន្លឺព្រះអាទិត្យចាំងចូលមកក្នុងល្អាងបាន ដូច្នេះសកម្មភាពរបស់មនុស្សធ្វើដំណើរទូលរបស់របរទៅមក ក៏អាចធ្វើឲ្យពួកអ្នកមើលឃើញបានក្នុងរូបភាពជាស្រមោលដែរ។ យ៉ាងណាមិញ ពួកអ្នកទាំង៣មិនដឹងថារូបភាពពិតនៃស្រមោលទាំងនោះជាអ្វីនោះទេ ម្យ៉ាងអ្នករស់នៅក្នុងល្អាងនោះមកពេញមួយជីវិតទៅហើយ ទម្លាប់ជាមួយនឹងរូបភាពស្រមោលនោះទៅហើយ ពួកអ្នកក៏សន្មតថាស្រមោលនៃរូបភាពដែលចាំងចូលមកតាមរយៈពន្លឺព្រះអាទិត្យនោះថាជាការពិត ហើយថែមទាំងបបួលគ្នាលេងល្បែងទាយថាស្រមោលមួយណាជាអ្វី បើអ្នកណាទាយត្រូវចាត់ទុកថាជាមនុស្សឆ្លាត។
អ្នកទាំង៣រស់នៅក្នុងល្អាងជាមួយនឹងការសន្មតថាស្រមោលនោះសុទ្ធតែជាការពិតអំពីពិភពលោកនេះ រហូតដល់មានពេលមួយអ្នកក៏រត់ចេញពីល្អាងនោះបាន ហើយក៏ភ្ញាក់ផ្អើលជាមួយនឹងរូបភាពពិតប្រាកដនៃពិភពលោក ទើបអ្នកដឹងថាស្រមោលដែលពួកអ្នកធ្លាប់សន្មតថាជាការពិតនៅក្នុងល្អាង និងថែមទាំងលើកសរសើរអ្នកទាយត្រូវថាជាបណ្ឌិតទៀតនោះ សុទ្ធតែជាការសន្មតមិនត្រឹមត្រូវដែលកើតមាននៅក្នុងការយល់ឃើញរបស់អ្នកតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរស្វែងរកការពិត ហើយក៏រកឃើញពីការពិតនិងភាពស្រស់ស្អាតនិងអត្ថន័យនៃធម្មជាតិរបស់ពិភពលោកនេះ។ យ៉ាងណាមិញ នៅពេលអ្នកត្រឡប់ទៅកាន់ល្អាង ប្រាប់មិត្តរបស់អ្នក២នាក់ទៀតអំពីការពិតនេះ ពួកគេមិនត្រឹមតែមិនជឿអ្នកនោះទេ តែថែមទាំងគំរាមសម្លាប់អ្នកប្រសិនបើអ្នកចង់ជួយដោះលែងគេឲ្យមានសេរីភាព។
រឿងអត្ថប្បដិរូបនេះចង់ឆ្លុះបញ្ចាំងពីការយល់ឃើញរបស់មនុស្សលោក ដែលត្រូវបានឃុំឃាំងនៅក្នុងល្អាងនៃភាពភ័ន្តច្រឡំទៅលើការពិតដូច្នោះ ដោយសន្មតអ្វីពិតឫអ្វីមិនពិតផ្អែកទៅលើញាណទាំង៥របស់ខ្លួន ជឿជាក់ថាអ្វីដែលខ្លួនទទួលដឹងតាមរយៈការមើលឃើញនឹងភ្នែក ស្ដាប់លឺនឹងត្រចៀក គឺជាការពិត ហើយជឿជាក់ទៅលើផ្នត់គំនិតសង្គម ឬជឿជាក់ថាអ្វីដែលមនុស្សភាគច្រើនគាំទ្រសុទ្ធតែត្រឹមត្រូវ ព្រមទាំងមិនចោទជាចម្ងល់ទៅកាន់ជំនឿគ្មានហេតុផលដូចក្នុងសាសនាជាដើម។ ឯទស្សនវិទូចាប់ផ្ដើមចាកចេញពីការស្វែងរកការពិតដោយញាណ ឬបោះបង់ចោលនូវចំណេះដឹងទទួលបានដោយញាណ រុករកអ្វីដែលជាសច្ចភាពពិតប្រាកដនៃលោកនេះវិញ។
ដូច្នេះហើយទើបការយល់ឃើញរបស់ទស្សនវិទូ ជាទូទៅផ្ទុយស្រឡះពីអ្វីដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាគិត ជាហេតុមនុស្សធម្មតាទាំងពួងមិនពេញចិត្តនឹងការពិតនេះឡើយ និងរស់នៅជាមួយនឹងស្រមោលនៃរូបភាពបំភ័ន្តពីការពិត ថែមទាំងអះអាងរៀងៗខ្លួនថាមតិរបស់ខ្លួនទើបត្រឹមត្រូវ មិនមែននរណាម្នាក់ឡើយ។ នៅពេលអ្នកចាប់ផ្ដើមលះបង់ ចាកចេញពីពិភពនៃការយល់ឃើញដោយញាណ និងរិះគិតទៅលើបញ្ហាជុំវិញដោយប្រើប្រាស់វិចារណញ្ញាណបែបទស្សនវិទូវិញ នោះអ្នកនឹងស្វែងរកឃើញនូវសច្ចភាព ឬការពិតផ្ដាច់ព្រ័ត្រពុំខាន៕
ប្រែសម្រួល៖ ស្រីពៅ ប្រភព៖ www.philosophyzer.com
