តើសង្គមជាតិមួយណាដែលជានិយមន័យនៃប្រព័ន្ធអប់រំដ៏ល្អបំផុតនៅលើពិភពលោក ?
អតីតប្រធានាធិបតីចក្រភពអង់គ្លេស Benjamin Disareli បាននិយាយថា៖ "ប្រទេសអស្ចារ្យគឺជាប្រទេសដែលផលិតពលរដ្ឋអស្ចារ្យ"។ ប្រទេសដែលអាចជឿនលឿនរុងរឿងទៅមុខបាន លុះត្រាណាតែសង្គមនោះសម្បូរទៅដោយអ្នកចេះដឹងធ្វើការទៅតាមជំនាញឯកទេសរបស់ខ្លួន គឺនៅពេលដែលនៅក្នុងសង្គមមួយមានអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ អ្នកជំនួញ គ្រូបង្រៀន អ្នកច្នៃប្រឌិតបច្ចេកវិទ្យាថ្មីៗ វេជ្ជបណ្ឌិតជាដើម ដែលមានគោលដៅរួមមួយដូចគ្នា គឺជាការរួមសហការគ្នាជំរុញប្រទេសជាតិរបស់ពួកគេឲ្យមានការអភិវឌ្ឍទៅមុខជានិច្ច។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងសង្គមមួយដែលពលរដ្ឋគ្មានចំណេះដឹងឬមានការអប់រំទាប ការជំរុញសង្គមពួកគេលូតលាស់ទៅមុខគឺជារឿងលំបាកបំផុត។
ងាកមកមើលគំរូរបស់កូនប្រទេសដ៏តូចមួយនៅតំបន់អាស៊ី ដែលជាប្រទេសសិង្ហបុរី អាចស្ថិតក្នុងចំណោមប្រទេសមួយដែលមានការអភិវឌ្ឍជឿនលឿននិងភាពច្នៃប្រឌិតដូចបច្ចុប្បន្ននេះបាន និងគ្មានពួកមហាអំណាចណាមួយហ៊ានមើលងាយបាន ក៏ដោយសារតែប្រព័ន្ធកំណែទម្រង់របស់បិតាស្ថាបនិកសិង្ហបុរីលោក លី ក្វាន់យ៉ូ ដែលបានវិនិយោគច្រើនបំផុតទៅលើការអប់រំប្រជាពលរដ្ឋឲ្យក្លាយជាអ្នកចេះដឹង រហូតក្លាយជាប្រទេសមួយដែលស្ថិតក្នុងចំណោមប្រទេសដទៃទៀតដែលមានប្រព័ន្ធអប់រំល្អជាងគេបំផុត។ ការអប់រំគឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដំបូងបង្អស់ក្នុងការស្រោចស្រង់សង្គមជាតិមួយឲ្យរីកចម្រើនបាន។ តើអ្វីទៅដែលធ្វើឲ្យប្រព័ន្ធអប់រំមួយល្អបាន ? ប្រព័ន្ធអប់រំរបស់ប្រទេសហ្វាំងឡង់អាចជាចម្លើយសម្រាប់សំណួរនេះបាន។
ប្រទេសដែលបានជាប់ចំណាត់ថ្នាក់កំពូលដោយ World's Most Literate Nation កាលពីឆ្នាំ២០១៦ ជាប្រទេសដែលមានប្រជាជនជាអ្នកចេះដឹងច្រើនជាងគេបំផុតក្នុងចំណោមជាង៦០ប្រទេសដទៃទៀតមួយនេះ តែងយកចិត្តទុកដាក់និងមានភាពម៉ត់ចត់ជាខ្លាំងទៅលើប្រព័ន្ធអប់រំរបស់សិស្សសាលាពួកគេ និងបានធ្វើកំណែទម្រង់ប្រព័ន្ធអប់រំតាំងពីក្នុងទសវត្សឆ្នាំ១៩៧០មកម្ល៉េះ។ 
ប្រព័ន្ធអប់រំហ្វាំងឡង់ ដើរបញ្ច្រាសពីអ្វីដែលប្រព័ន្ធអប់រំនៅលើសកលលោកបានប្រកាន់ខ្ជាប់តរៀងរហូតមកជាស្តង់ដាអប់រំ។ ប៉ុន្តែ ប្រព័ន្ធអប់រំដ៏ពិសេសប្លែកពីគេមួយនេះ បានផលិតនូវធនធានមនុស្សរបស់ហ្វាំងឡង់ប្រកបដោយសមិទ្ធផលខ្ពស់បំផុត និងតែងត្រូវបានគេស្គាល់ជាប្រព័ន្ធអប់រំដ៏ល្អដាច់គេនៅលើពិភពលោក។ ពួកគេមានវប្បធម៌មួយដែលលើកទឹកចិត្តឲ្យសិស្សចេញទៅលេងនៅខាងក្រៅឲ្យបានច្រើនជាងការរៀននៅក្នុងថ្នាក់។ បើយោងទៅតាមច្បាប់ ក្រោយ៤៥នាទីម្ដង ត្រូវឲ្យសិស្សសម្រាករយៈពេល១៥នាទី។ ពួកគេបានបង្កើតសាលាដែលមិនត្រឹមតែជាសេវាកម្មសម្រាប់ការអប់រំនោះទេ តែថែមទាំងធ្វើឲ្យសិស្សមានអារម្មណ៍ថាទីកន្លែងនោះក៏ជាសេវាកម្មសង្គមមួយដែរ ដែលការលេងកីឡាត្រូវបានទំនុកបម្រុងដោយទីក្រុងផងដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត អាជីពជាគ្រូបង្រៀននៅប្រទេសហ្វាំងឡង់ គឺជាការងារប្រកបដោយការប្រកួតប្រជែងបំផុតមួយ មានតែបេក្ខជន១នាក់ក្នុងចំណោម១០នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលមានសមត្ថភាពអាចជាប់ការប្រឡងបាន។
គ្រូបង្រៀនម្នាក់ៗត្រូវបានចាត់ទុកដូចជាសាស្ត្រាចារ្យនៅក្នុងសាកលវិទ្យាល័យដូច្នោះ ហើយជាមួយនឹងម៉ោងបង្រៀនរបស់គ្រូហ្វាំងឡង់តែ៦០០ម៉ោងក្នុង១ឆ្នាំ ប្រាក់ខែរបស់គ្រូក្នុង១ឆ្នាំអាចទទួលបាន៤៣,០០០ដុល្លារ បើប្រៀបនឹងម៉ោងគ្រូបង្រៀនអាមេរិកមានរហូតដល់ទៅ១,១០០ម៉ោងក្នុង១ឆ្នាំ តែប្រាក់ខែក្នុង១ឆ្នាំមានតែ៤១,០០០ដុល្លារប៉ុណ្ណោះ នេះបើតាមទិន្នន័យពីOEDC។ នៅពេលគ្រូចំណាយពេលតិចទៅលើការបង្រៀនក្នុងថ្នាក់ ពួកគេនឹងអាចយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើគុណភាពបង្រៀនរបស់ខ្លួន។ គ្រូអាចចំណាយពេលច្រើនសម្រាប់ស្រាវជ្រាវនិងដុសខាត់ចំណេះនិងជំនាញរបស់ខ្លួនក្នុងការបង្រៀន។
លោក Pasi Sahlberg ដែលជាសាស្ត្រាចារ្យនិងជាអតីតអគ្គនាយកក្រសួងអប់រំរបស់ហ្វាំងឡង់បាននិយាយថា៖ "សិស្សតែងត្រូវបានសួរជាញឹកញាប់នូវសំណួរជាច្រើនដែលបង្ហាញពីសមត្ថភាពរបស់ពួកគេក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការវិវត្តរបស់មនុស្ស ការបាត់បង់ការងារ របបអាហារ បញ្ហានយោបាយ អំពើហិង្សា សង្គ្រាម ក្រមសីលធម៌ក្នុងការលេងកីឡា បញ្ហាផ្លូវភេទ ថ្នាំជក់ និងតន្ត្រី។ បញ្ហាអស់ទាំងនេះជាញឹកញាប់តម្រូវឲ្យមានចំណេះទៅលើមុខវិជ្ជាពាក់ព័ន្ធផ្សេងទៀត"។ ចំណុចដ៏ពិសេសប្លែកពីគេនៅក្នុងប្រព័ន្ធអប់រំរបស់ហ្វាំងឡង់ទាំងនេះហើយ ទើបបានជាហ្វាំងឡង់ស័ក្ដិសមនឹងទទួលបានកេរ្តិ៍ឈ្មោះជាប្រទេសដែលមានការអប់រំដ៏ល្អបំផុតមួយនៅលើលោក៕
ប្រែសម្រួល៖ ស្រីពៅ ប្រភព៖ ideas.ted & weforum
