ស្វែងយល់ពីរបបនយោបាយ សិង្ហបុរី ដែលផ្សារភ្ជាប់គោលនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចរុញប្រទេសនេះជាប្រទេសកំពូល
ការអភិវឌ្ឍន៍ និងលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យគឺមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នាមិនដាច់ ប៉ុន្តែមិនមែនមានន័យថា ប្រទេសដែលប្រកាន់យករបបសង្គមនិយម ឬកុម្មុយនីស្ដ សុទ្ធតែជាប្រទេសអន់នោះទេ។ សំណួរត្រង់ថា តើការអភិវឌ្ឍន៍ធ្វើឱ្យមានលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ រឺប្រជាធិបតេយ្យធ្វើឱ្យមានការអភិវឌ្ឍន៍ ហើយការលើកឡើងត្រឹមត្រូវរឺអត់នោះ គឺមិនទាន់មាននរណាអាចឆ្លើយបាននោះទេ។ ប្រធានបទនេះបានក្លាយជាប្រធានបទចម្រូងចម្រាស់របស់អ្នកប្រាជ្ញ និងអ្នកកំណត់គោលនយោបាយរយៈពេលយូរមកហើយ ដោយសូម្បីតែមកដល់ពេលនេះនៅដែរមិនទាន់បញ្ចប់ រកឃើញអ្នកត្រូវ។
សម្រាប់អ្នកដែលលើកឡើងថា ប្រជាធិបតេយ្យធ្វើឱ្យមានការអភិវឌ្ឍន៍ ជឿថា ប្រទេសមួយមិនអាចអភិវឌ្ឍន៍ទៅមុខបានដោយសារតែប្រទេសនោះប្រកាន់របបផ្តាច់ការ ឬរបបសង្គមនិយម ឬរបបកុម្មុយនីស្ដ ព្រោះរបបទាំងនោះមានការចូលរួមយ៉ាងសកម្មពីការជិះជាន់រំលោភសិទ្ធិមនុស្ស រឺអំពីពុករលួយជាដើម។ ដូច្នេះដើម្បីអាចឱ្យមានការអភិវឌ្ឍន៍បាននោះ ប្រទេសមួយត្រូវប្រកាន់លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យនៅក្នុងការដឹកនាំប្រទេស។ ចំនែកឯអ្នកដែលលើកឡើងថាប្រជាធិបតេយ្យធ្វើឱ្យមានការអភិវឌ្ឍន៍វិញ បានជឿថា ធម្មតានៅពេលដែលប្រទេសមួយកំពុងតែស្ថិតក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍ លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យមិនអាចត្រូវបានគេអនុវត្តន៍ត្រឹមត្រូវឥតខ្ចោះនោះទេ ព្រោះថាប្រជាជននៅត្រូវការដឹកនាំចង្អុលបង្ហាញច្រើនពីរដ្ឋាភិបាល ដោយក្នុងនោះជួនកាលអាចធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់សិទ្ធិសេរីភាពរបស់ប្រជាជន ដើម្បីប្តូរមកវិញនូវសន្តិភាព និងសេ្ថរភាពជាដើម។ ដរាបណាប្រទេសចាប់ផ្តើមអភិវឌ្ឍន៍ហើយនោះ ប្រជាជនមានចំនេះដឹងច្រើនជាងមុន ដូច្នេះលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យអាចនឹងចូលខ្លួនមកបានដោយឯកឯង។
Source: Seng Chye Teo | Getty[/caption] ក្នុងការលើកឡើងនេះ គឺបានលើកយកប្រទេសសិង្ហបុរីមកធ្វើជាឧទាហរណ៍ ពោលគឺបើនិយាយពីប្រព័ន្ធនយោបាយរបស់ប្រទេស សិង្ហបុរី ប្រទេសនេះមិនបានប្រកាន់យកនូវលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យពេញលេញនោះឡើយ ប៉ុន្តែប្រទេសនេះនៅតែអាចអភិវឌ្ឍន៍រហូតក្លាយជាប្រទេសដែលមានចំណូលខ្ពស់ជាងគេបំផុតមួយនៅក្នុងពិភពលោក។ មានអ្នកខ្លះលើកឡើងថា សិង្ហបុរីធ្វើបែបនេះបានមិនមែនដោយសារតែរបបនិយោបាយមួយមុខនោះទេ ប៉ុន្តែមានកត្តាជាច្រើនទៀតដូចជា ចំនួនប្រជាជនតិច ប្រទេសមានផ្ទៃដីតូច និងកត្តាភូមិសាស្ត្រ។
Source: Business and Leadership[/caption]
តាមការលើកឡើងរបស់អតីតប្រធានាធិបតីប្រទេស សិង្ហបុរី លោក លី ក្វាន់យូ បានបង្ហាញថា ប្រទេសនីមួយៗ សុទ្ធតែមានលក្ខណះខុសៗគ្នា ដោយក្នុងនោះប្រទេសនៅក្នុងតំបន់អាស៊ី ប្រកាន់ភ្ជាប់នូវគុណតម្លៃអាស៊ី ដែលផ្តោតសំខាន់ទៅលើការគោរពមេដឹកនាំ ការគោរពវិន័យ ការបំពេញការងារ និងរស់នៅជាក្រុម។ ដូច្នេះហើយលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យដែលប្រកាន់លក្ខណះបុគ្គលនិយមមិនអាចត្រូវជាមួយបរិបទប្រទេសក្នុងអាស៊ី១០០%នោះទេ។
ចំណូលប្រជាជនសិង្ហបុរីពីឆ្នាំ១៩៦០ ដល់ឆ្នាំ២០១៦ ប្រភព៖ The Montserrat Reporter ដកស្រង់ចេញពី World Bank ដូច្នេះហើយទើបបានជាពេលដែលលោកចាប់ផ្តើមដឹកនាំប្រទេសដែនកោះមួយនេះ តាំងពីបាតដៃទទេរមក លោកតែងតែផ្តោតសំខាន់ទៅលើវិន័យរបស់ប្រជាជន ដោយប្រជាជនរបស់លោកត្រូវតែគោរពទៅកាន់អ្នកដឹកនាំ នឹងធ្វើទៅតាមអ្វីដែលអ្នកដឹកនាំតម្រូវឱ្យធ្វើតាមរយៈការចេញច្បាប់ដែលតឹងតែង។ ការប្រើប្រាស់ច្បាប់ ដើម្បីតម្រង់ប្រជាជននៃប្រទេសនេះ បានធ្វើឱ្យសិង្ហបុរីក្លាយជាប្រទេសជោគជ័យបំផុតមួយក្នុងលក្ខខណ្ឌនយោបាយ អន្តរជាតិដ៏តានតឹងនាទសវត្សតិ៍ដែលខ្លួនទើបនឹងផ្ដាច់ចេញមីម៉ាឡេស៊ី។
សេដ្ឋកិច្ចសិង្ហបុរីពីឆ្នាំ១៩៦០ ដល់ឆ្នាំ២០១៣[/caption] សកម្មភាពនេះ ប្រាសចាកពីលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យទាំងស្រុង ព្រោះវាអាចជាការរំលោភសិទ្ធិបុគ្គល ដែលជាប្រជាពលរដ្ឋយ៉ាងខ្លាំង។ ប្រជាជនមានអ្នកសប្បាយចិត្ត និងអ្នកមិនសប្បាយចិត្ត ប៉ុន្តែច្បាស់ណាស់ថា ជោគជ័យផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចអាចប៉ះប៉ូវការមិនពេញចិត្តរបស់ប្រជាជនខ្លួនបានមួយចំណែកធំ។ សិង្ហបុរី គឺជាឧទាហរណ៍មួយដែលកម្រនឹងមាន និងដែលបានក្លាយជាហេតុផលដើម្បីប្រឆាំងនឹងការលើកឡើងដែលថា ការអភិវឌ្ឍន៍អាចកើតមានឡើងបានដោយសារតែលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ។ ដូច្នេះប្រសិនជាមើលទៅករណីរបស់ប្រទេសនេះ គឺអាចឱ្យសន្និដ្ឋានបានថា ដើម្បីការអភិវឌ្ឍន៍តម្រូវ ឱ្យមានអ្នកដឹកនាំខ្លាំង ប្រជាជនប្រកបដោយវិន័យ និងការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើវិស័យស្នូលដ៏សំខាន់ៗរបស់ប្រទេសគឺ វិស័យអប់រំ និងពាណិជ្ជកម្មជាដើម៕
ដោយ៖ វត្តី សុត្ថា
