គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែដឹងហើយថា សិង្ហបុរីជាប្រទេសកោះហ៊ុមព័ទ្ធដោយសមុទ្រនិងមានផ្ទៃដីតូចជាងគេក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍យើងនេះ ហើយប្រទេសនេះក៏ស្ទើរតែគ្មានប្រភពទឹកសាបសម្រាប់ប្រើប្រាស់ តែសិង្ហបុរីក៏បានក្លាយជាប្រទេសនាំមុខគេក្នុងការគ្រប់គ្រងទឹក។ តើមានដឹងទេថាសិង្ហបុរីមានការផ្គត់ផ្គង់ទឹកស្អាតសម្រាប់ប្រើប្រាស់ពីណា ហើយការគ្រប់គ្រងទឹកស្អាតរបស់គេយ៉ាងដូចម្តេច? តោះទៅមើលប្រវត្តិត្រួសៗពីទឹកប្រើប្រាស់ក្នុងប្រទេសសិង្ហបុរី៖

ការធានាការផ្គត់ផ្គង់ទឹកប្រកបដោយចីរភាព គឺជាគន្លឹះក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍របស់ប្រទេសសិង្ហបុរីដែលជាការពិតដែលត្រូវបានទទួលស្គាល់ដោយចក្រភពអង់គ្លេសតាំងពីសម័យស្តេច ​ហ្វត​ហ្វលស៍។ ការដែលចក្រភពអង់គ្លេសយកសិង្ហបុរីជាប៉ុស្តិ៍ពាណិជ្ជកម្មគឺដោយសារជាកន្លែងដែលពួកគេអាចទទួលបានទឹកសាប ជាក់ស្តែងគេបានបញ្ជាឲ្យមានការជីកអណ្តូងដើម្បីយកទឹកប្រើប្រាស់តាំងពីឆ្នាំ ១៨១៩។ ដោយសារតំរូវការទឹកនៅតែបន្តកើនឡើងស្របគ្នានឹងការអភិវឌ្ឍរបស់ប្រទេសដែលជាកំពង់ផែពាណិជ្ជកម្មផង អង់គ្លេសបានដឹងថាការប្រើប្រាស់អណ្តូងទឹកដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ទឹកដល់កប៉ាល់ទេសចរណ៍គឺមិនអាចគ្រប់គ្រាន់ និងគ្មាននិរន្តរភាពទេដោយសារតែអត្រាទឹកទាប ក្នុងអត្រា ៤ ហ្គាឡុនក្នុងមួយនាទីគឺយឺតខ្លាំង។

ការកសាងអាងស្តុកទឹកជាលើកដំបូង

នៅឆ្នាំ ១៨២៣ រ៉េស៊ីដង់អង់គ្លេសលោក John Crawfurd បានដាក់សំណើរចំណាយប្រាក់ប្រមាណ ១,០០០ ដុល្លារអេសស្ប៉ាញដើម្បីកសាងអាងស្តុកទឹកតែត្រូវបរាជ័យមិនបានសម្រេចជារូបរាងឡើយ។ តែដោយសារកង្វះការគាំទ្រពីរដ្ឋាភិបាល និងហាក់មិនផ្តល់ប្រយោជន៍ដល់សាធារណៈ នាំឲ្យផែនការមួយនេះមិនជោគជ័យ។ តែអ្វីៗបានកើតឡើងសារជាថ្មីក្នុងឆ្នាំ ១៨៦៧ ខណៈលោក តាន់ គីមសេង ពាណិជ្ជករចិនមួយរូបមានទ្រព្យស្តុកស្តម្ភបានបរិច្ចាគប្រាក់ប្រមាណ ១៣,០០០ ដុល្លារ (Straits dollars) ដើម្បីសាងសង់អាងស្តុកទឹកផ្គត់ផ្គង់ក្នុងតំបន់។ អាងស្តុកទឹកថ្មីក្រោមការឧមត្ថម្ភពីការធ្វើសប្បុរសធម៌របស់លោក សេង ដដែល ត្រូវបានកសាងក្នុងផ្ទៃដីប្រមាណ ១,៨៩០ ហិកតាដែលអាចបង្ហូរទឹកបានចម្ងាយទៅដល់ ២០០ ហ្វីតពីទន្លេសិង្ហបុរី។

ការផ្គត់ផ្គង់ទឹកឆ្លងប្រទេស

ក្រុមប្រឹក្សាក្រុងបានស្វែងយល់ពីគំនិតនៃការនាំចូលទឹកពី Johor តាំងពីដើមឆ្នាំ ១៩០៤ បន្ទាប់ពីលោក Peirce បានព្យាករណ៍ថាសិង្ហបុរីនឹងបន្តប្រឈមមុខនឹងកង្វះខាតទឹករ៉ាំរ៉ៃ ទោះបីការអភិវឌ្ឍការរក្សា និងផ្គត់ផ្គង់ទឹកដែលមានសក្តានុពលទាំងអស់នៅលើកោះនេះក៏ដោយ។ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍បន្ទាប់ទឹកទន្លេ Scudai, ទន្លេ Linggiu (ដៃទន្លេ Johor) និងទន្លេ Pelapah ក្នុងរដ្ឋ Johor ត្រូវបានគេកំណត់ថាជាប្រភពទឹកសក្តានុពលសម្រាប់ប្រទេសសិង្ហបុរី។ ទីបំផុតនៅឆ្នាំ ១៩២៣ ក្រុមប្រឹក្សាក្រុងបានសន្និដ្ឋានថាដំណោះស្រាយល្អបំផុតគឺត្រូវទទួលទឹកពី Gunong Pulai នៅ Johor ដោយសារកម្ពស់របស់វា។ ដោយមានចម្ងាយប្រហែល ៣២ ម៉ាយល៍ពីប្រទេសសិង្ហបុរីនិងស្ថិតក្នុងកម្រិត ៧៧០ ហ្វីត, Gunong Pulai បានអនុញ្ញាតឱ្យបញ្ជូនទឹកទៅកោះដោយទំនាញផែនដីដែលជាមធ្យោបាយសន្សំសំចៃបំផុត។ វាត្រូវបានគេស្គាល់ថា Sultan Ismail Waterworks វាបានផ្តល់ឱ្យប្រទេសសិង្ហបុរីនូវទឹកចំនួន ៣០ លានហ្គាឡុនទៀតក្នុងមួយថ្ងៃ។ ការផ្គត់ផ្គង់ទឹកបន្ថែមពីទន្លេ Johor និង Scudai គឺទាន់ពេលវេលាសម្រាប់ប្រទេសសិង្ហបុរីដោយសារតែការប្រើប្រាស់ទឹកប្រចាំថ្ងៃរបស់កោះនេះបានកើនឡើងទ្វេដងនៅពេលនេះពីចំនួន ៥២ លានហ្គាឡុននៅឆ្នាំ ១៩៥៥ ដល់ ១១០ លានក្នុងឆ្នាំ ១៩៧០។

ការធានាធនធានទឹកក្នុងស្រុក

ទោះបីជាការផ្គត់ផ្គង់ទឹកពី Johor បានជួយដោះស្រាយវិបត្តិទឹកក្នុងទសវត្សឆ្នាំ ១៩៥០ និង ៦០ ក៏ដោយក៏រដ្ឋាភិបាលបានទទួលស្គាល់រួចជាស្រេចនូវការពឹងផ្អែកដ៏ខ្លាំងរបស់ខ្លួនលើ Johor សម្រាប់ការផ្គត់ផ្អង់ទឹក។ បន្ទាប់ពីប្រទេសសិង្ហបុរីទទួលបានឯករាជ្យនៅឆ្នាំ ១៩៦៥ គម្រោងទឹកក្រោយឯករាជ្យមួយដែលត្រូវបានអនុវត្តដោយ PUB គឺការពង្រីកអាងស្តុកទឹក Seletar នៅខែមេសាឆ្នាំ ១៩៦៧។ នៅពេលបញ្ចប់ការសាងសង់នៅខែកុម្ភៈឆ្នាំ ១៩៦៩ គម្រោងដែលមានទឹកប្រាក់ ២៧ លានដុល្លារសិង្ហបុរីបានបង្កើនសមត្ថភាពអាងស្តុកទឹកច្រើនជាង ៣០ ដង។ នៅឆ្នាំ ១៩៧២ PUB បានចាប់ផ្តើមសាងសង់អាងស្តុកទឹកថ្មីដែលមានទំហំ ៥៥ លានដុល្លារអាមេរិកដែលមានទីតាំងនៅផ្នែកខាងលើនៃអាងស្តុកទឹកក្រោម។ អាងស្តុកទឹក Upper Peirce ត្រូវបានបញ្ចប់នៅឆ្នាំ ១៩៧៥ ហើយបានបើកជាផ្លូវការនៅខែកុម្ភះឆ្នាំ ១៩៧៧ ដែលមានសមត្ថភាពផ្ទុកទឹកចំនួន ៧ ដងនៃអាងស្តុកទឹកក្រោម។

យុទ្ធសាស្រ្ត ៤ យ៉ាងដែលសិង្ហបុរីប្រើដើម្បីគ្រប់គ្រងទឹកស្អាត

ដោយសារកង្វះទឹកសាបប្រើប្រាស់នាំឲ្យប្រទេសនេះនាំចូលការផ្គត់ផ្គង់ទឹកស្អាតពីម៉ាឡេស៊ី តែកិច្ចព្រមព្រៀងនៃចូលចំនួនពីរដែលបានបង្កើតឡើងកាលពីសម័យអាណានិគមអង់គ្លេស មានមួយត្រូវបានផុតកំណត់កាលពីឆ្នាំ ២០១១។ ភាពមិនចុះសម្រុងគ្នារវាងប្រទេសទាំងពីរចំពោះតម្លៃផ្គត់ផ្គង់ទឹកនាពេលអនាគត បានធ្វើឲ្យសិង្ហបុរីប្រឹងប្រែងដើម្បីក្លាយជាប្រទេសមួយដែលមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់បង្កើតទឹកប្រើប្រាស់មុនផុតកំណត់កិច្ចព្រមព្រៀងទី២ ក្នុងឆ្នាំ ២០៦១។ ហើយគេធ្វើការគ្រប់គ្រងទឹកស្អាតតាមយុទ្ធសាស្រ្ត ៤ ខាងក្រោម៖

១) ការប្រមូល និងរក្សាទុកទឹកភ្លៀង

ការប្រមូល និងរក្សាទុកទឹកភ្លៀងជារឿងចាំបាច់បំផុតព្រោះវាមិនចំណាយច្រើន ហើយបច្ចុប្បន្នទីក្រុងទទួលបានការផ្គត់ផ្គង់ទឹក ២០ ភាគរយពីទឹកភ្លៀងដែលប្រមូលទុកនៅក្នុងអាងស្តុកទឹក។ ២/៣ នៃផ្ទៃដីរបស់ប្រទេសសិង្ហបូរីត្រូវបានចាត់ថ្នាក់ជាអាងបង្ហូរទឹកដែលត្រូវបានការពារដោយការប្រើប្រាស់ដីមានលក្ខណៈងាយស្រួលដែលជួយសម្រួលដល់ការប្រមូលទឹកភ្លៀង។ ទីក្រុងនេះមានអាងស្តុកទឹក (មិនទាន់ចម្រោះ) ចំនួន ១៩ កន្លែង មានរោងចក្រផលិតទឹកស្អាតចំនួន ៩ និងមានអាងស្តុកទឹកចំនួន ១៧ សម្រាប់ទឹកស្អាត។ អាងស្តុកទឹកធំជាងគេគឺ Marina Bay បានបើកដំណើរការក្នុងឆ្នាំ ២០០៨ ហើយត្រូវបានសាងសង់នៅជាយដែនបិទជាមួយនឹងទំនប់ដើម្បីទប់ទឹកអំបិល។

២) ការប្រើប្រាស់ទឹកឡើងវិញ 

នៅឆ្នាំ ២០០១ ទីភ្នាក់ងារសេវាកម្មសាធារណៈរបស់ប្រទេសសិង្ហបុរី (PUB) ក៏បានទទួលបន្ទុកលើប្រព័ន្ធបង្ហូរទឹកហើយលទ្ធផលនេះបានធ្វើឱ្យការគ្រប់គ្រងទឹកបានរួមបញ្ចូលគ្នាកាន់តែច្រើន។ នៅឆ្នាំ ២០០២ ទីក្រុងបានបើករោងចក្រផលិតទឹកដំបូងរបស់ខ្លួនសម្រាប់ទឹកកែច្នៃដែលបច្ចុប្បន្នផ្គត់ផ្គង់ ៣០% នៃការផ្គត់ផ្គង់ទឹករបស់ទីក្រុង។ ប្រទេសសិង្ហបូរីបានបង្កើតបច្ចេកទេសថ្មីសម្រាប់ការកែឆ្នៃទឹកស្អុយ ដំណើរការកែច្នៃដែលមាន ៤ ដំណាក់កាល (ការកែច្នៃធម្មតា ការច្រោះខ្នាតតូច ការបញ្ច្រាស់អេកូស្យូស និងការកែច្នៃដោយកាំរស្មីយូវី) ដែលមានឈ្មោះថា NEWater។ ទឹកនេះអាចទទួលទានបាន ហើយត្រូវបានចែកចាយទៅអាងស្តុកទឹកផឹករបស់ទីក្រុង ប៉ុន្តែភាគច្រើនវាត្រូវបានប្រើប្រាស់ក្នុងឧស្សាហកម្ម។ ប្រពន្ធ័លូទឹកស្អុយមានជម្រៅ ៥០ គីឡូម៉ែត្រកំពុងសាងសង់ដើម្បីផ្តល់ឱ្យរោងចក្រទឹកទាំង ៥ នេះនូវទឹកសំអុយ។

៣) ការការពារពេលមានការលេចធ្លាយ

នៅឆ្នាំ ២០០៥ ប្រទេសសិង្ហបុរីបានបើករោងចក្រផលិតប្រេងដំបូងបង្អស់របស់ខ្លួនដែលជារោងចក្រធំបំផុតមួយនៅលើពិភពលោកនិងផ្គត់ផ្គង់ ១០% នៃការផ្គត់ផ្គង់ទឹករបស់ទីក្រុង។ គោលដៅរយៈពេលវែងរបស់ទីក្រុងគឺដើម្បីបង្កើនការផលិតទឹកដែលត្រូវបានគេបោះបង់ចោល ហើយការដេញថ្លៃកំពុងដំណើរការសម្រាប់រោងចក្រមួយផ្សេងទៀតដែលមានសមត្ថភាពទ្វេដង។ ក្រុមអ្នកជំនាញបាននិយាយថាប្រទេសសិង្ហបុរីកំពុងវិវត្តទៅជាមជ្ឈមណ្ឌលវិទ្យាសាស្ត្រនិងបច្ចេកវិទ្យាទាក់ទងនឹងការកែច្នៃនិងការបន្សុទ្ធទឹក។

៤) ការគ្រប់គ្រងទឹកប្រកបដោយនិរន្តរភាព

វាជាគោលដៅរបស់ប្រទេសសិង្ហបុរី ដើម្បីក្លាយខ្លួនឯងជាប្រទេសដែលមានទឹកប្រើប្រាស់គ្រប់គ្រាន់ខ្លួនឯងដោយ ៤០% ពីការកែច្នៃទឹកកខ្វក់ ៣០% ពីទឹកដែលគេចោលលែងមានតម្រូវការ និង ២០% បានមកពីការប្រមូលទឹកភ្លៀង។ នៅលើផ្លូវឆ្ពោះទៅសម្រេចបានគោលដៅនេះ ទីក្រុងបានពង្រីកទស្សនៈរបស់ខ្លួនលើការគ្រប់គ្រងទឹកដោយមានផែនការប្រកបដោយមហិច្ឆតាសម្រាប់ការគ្រប់គ្រងទឹកប្រកបដោយនិរន្តរភាពដែលមានឈ្មោះថា ABC Waters (សកម្មស្អាតស្រស់ស្អាត) ចាប់ពីឆ្នាំ ២០០៦។ ចក្ខុវិស័យគឺដើម្បីរួមបញ្ចូលការគ្រប់គ្រងទឹកឱ្យកាន់តែជិតស្និទ្ធជាមួយបរិស្ថានទីក្រុង ហើយផែនការនេះរួមបញ្ចូលគម្រោងជាង ១០០ សម្រាប់រយៈពេល ១០ ឆ្នាំខាងមុខ ឧទាហរណ៍មួយគឺឆ្នេរសមុទ្រម៉ារីណាដែលបន្ថែមលើការផ្តល់ទឹកសាបក៏មានមុខងារជាតំបន់បៃតងសម្រាប់សកម្មភាពកម្សាន្តផងដែរ។ នៅឆ្នាំ ២០០៧ ទីភ្នាក់ងារសេវាកម្មសាធារណៈរបស់ប្រទេសសិង្ហបុរី PUB បានទទួលពានរង្វាន់ Stockholm Industry Water Award សម្រាប់វិធីសាស្រ្តរួម ក្នុងការគ្រប់គ្រងធនធានទឹកដែលធ្វើឱ្យការប្រើប្រាស់ទឹកមាននិរន្តរភាពសម្រាប់វិស័យផ្សេងៗនៃសង្គមក្នុងបរិយាកាសកោះនិងទីក្រុងដែលមានបញ្ហាប្រឈម៕

ដោយ៖ យ៉ាយ៉ា